در ای.ال.اس. سیستم اعصاب مرکزی و اعصاب محیطی  روبه نابودی می‌روند. ماهیچه ها هیچ اشکالی ندارند ولی از آنجایی که ارتباط ماهیچه و عصب از بین می‌رود ماهیچه ها شروع به کوچک شدن و از بین رفتن می‌کنند. در موارد پیشرفته بیماری، توانایی گفتاری هم آسیب می‌بیند.

 

بیماری ای.ال.اس. در بین بیماریهای اعصاب، کمتر از پارکینسون و آلزایمر مشاهده می‌شود. در ایالات متحده امریکا سالانه در 5600 نفر بیماری ای.ال.اس. تشخیص داده می‌شود و اکنون تعداد بیماران ای.ال.اس. در امریکا حدود سی هزار نفر است.

 

هر چند که انقباضات ماهیچه (حرکات کوچک و غیرارادی ماهیچه) یکی از علائم ای.ال.اس. است، ولی این ناشی از یک سلول عصبی فوق العاده فعال است که زیاد پیش می‌آید و بدین معنا نیست که این شخص حتما دچار ای.ال.اس. است. علائم دیگری که به این وضعیت اضافه می‌شود شامل مشکل جویدن و یا بلعیدن، گفتاری و ضعف و خشک شدن ماهیچه است.

 

هیچ آزمایش صریحی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. برای تشخیص بیماری بعنوان روشهای جایگزین و مکمل از معاینات فیزیکی، آزمایشات خون، تشخیص ام.آر.آی و مطالعات الکتریکی اعصاب و ماهیچه ها استفاده می‌شود. درمانی برای ای.ال.اس. وجود ندارد.

 

علت بیماری ای.ال.اس. مشخص نیست ولی در پنج تا ده درصد مواقع می‌تواند ارثی باشد. سنی که بیماری ای.ال.اس. خود را نشان میدهد بین چهل تا هفتاد سالگی است. ولی گاها در افراد حدود سن پانزده سالگی هم مشاهده می‌شود که از این بیماری رنج می‌برند.

 

آمار در اروپا نشان دهنده این است که بازیکنان سالم فوتبال شانس بیشتری برای ابتلا به ای.ال.اس. دارند و بنظر می‌رسد که ارتباطی بین این بیماری و فعالیتهای بدنی وجود دارد. صرفنظر از آمار هیچ دلیل دیگری برای اثبات این فرضیه وجود ندارد. استفان هاوکینگ فیزیکدان معروف از این بیماری رنج می‌برد.

 

 

پیوند موفقیت آمیز سلولهای بنیادی در موشها می‌تواند برای بیماران ای.ال.اس. نویدبخش باشد. نتایج مربوط به این تحقیقات در شصت و پنجمین نشست سالانه آکادمی نورولوژی امریکا که در سن دیگو از 16 تا 23 مارس برگزار می‌شود، ارائه خواهند شد.

 

دکتر استفانیا کورتی عضو آکادمی نورولوژی در آمریکا و استاد دانشگاه میلان ایتالیا، می گوید: “در مورد سایر بیماریها، نظیر سرطان و نارسائی های قلبی، پیشرفت های قابل توجهی  از طریق پیوند سلولهای بنیادی حاصل شده است.” وی ادامه می دهد: “ای.ال.اس. که یک بیماری کشنده، پیشرونده و مخرب است،  در حال حاضر غیر قابل درمان است. روش پیوند سلولهای بنیادی برای درمان موثر مبتنی بر سلول برای ای.ال.اس. و دیگر بیماریهای مخرب اعصاب امیدوارکننده است.”

 

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ALS ایران، در این تحقیق به موشهایی که به نوع حیوانی ای.ال.اس. مبتلا بودند، سلولهای بنیادی عصبی انسانی تزریق می‌شود که این سلولها (IPSCS) از سلولهای بنیادی قلب و نخاع  انسان گرفته شده است. IPSCS سلولهایی کاملا رشد یافته ای نظیر سلولهای پوست هستند که به لحاظ ژنتیکی قابلیت تبدیل دوباره به سلول بنیادی جنینی را دارند. سلولهای عصبی واحد  پایه ای دستگاه عصبی هستند که توسط ای.ال.اس. تخریب شده اند. در موشها بعد از تزریق، سلولهای بنیادی بطرف نخاع حرکت می کنند و تکامل می‌یابند و تکثیر می‌شوند. تحقیق نشان داد که پیوند سلولهای بنیادی عمر موشها را تا بیست روز افزایش داده و کار اعصاب ماهیچه ای را تا پانزده درصد بهبود بخشیده است. دکتر کورت می‌گوید ” مطالعه ما در پیوند سلولهای بنیادی برای تحقیقات بالینی انسان امیدوارکننده می‌باشد.”

پایان مطلب/